Ingerid var ei vanskelig kone. Når ho vart fornærma, tok ho heimanfølgje sitt og reiste heimatt til Dovre. Ho hadde sjøleigandes hest, 2 grå kyr og nokre kalvar. Desse dyra tok ho med seg saman med noko lausøyre. Tre ganger reiste ho på denne måten. Reisa hennes vart kalla 'Ingeridferda'. Når ho hadde vore på Dovre ei tid, kom ho attende.

Ingerid kunne også leggje seg sjuk, men stod oppatt når ho sjølv ville. Til sist reiste mannen frå henne. Han døde i Oppdal, men er gravlagt på Folldal kirkegard.

Etter at ho vart kårkone, bar ho sjølv ut gjødsla i ei bytte og kasta utover føderådsjordstykket sitt. Ho trudde ingen annan til å gjære det. Ho hadde stor føderåd.

Berre ein gon tala ho venle til svigerdatter si. Det var da denne hadde vorte enkje 'Ta det ikkje så tungt du, Marit, du skal nok sjå at det går'.